Druk weekend!

Dat was wel het minste dat gezegd kan worden van 16/03-18/03. De eerste twee dagen stonden volledig in het teken van musical activiteiten. Ja hoor u leest het goed. Deze keer geen sport maar Cultuur met een grote c. In teken van het 80 jarig bestaan van onze school brachten we vrijdag en zaterdag dus een musical waar al wel maanden aan gewerkt was. Ikzelf had één van de hoofdrollen en pijnigde dus de voorbije maanden niet alleen spieren maar ook hersenen. En het ging beter dan verwacht, hoe meer we repeteerden hoe natuurlijker en vlotter, dit uitte zich dan uiteindelijk op het podium. Lovende woorden van menige ouders deden me toch wel een beetje een 'echt' sterrengevoel krijgen. De laatste avond moest ik wel tijdig naar bed want de dag erna stond er uiteraard wel nog een sportieve activiteit van het weekend op het programma. Nu ja als je al om 1 uur in bed ligt, maar er om 5.30u terug uit moet, dan blijft het toch wel een korte nacht.

Na toch nog even een stop bij mijn plaatstelijke bakker gedaan te hebben, vertrokken we, Ellen en ik, richting Kasterlee. Daar pikten we Mieke B., Rik P. en Dirk W. op om richting Nisramont te bollen.
Daar hadden Mieke en ik, samen met nog een goei 150 andere teams, een afspraak met de Grand Raid de Nisramont, ook Dirk en Rik deden mee. Jammer voor hen was dat ze op voorhand al wisten dat Dirk een groot stuk alleen zou moeten afleggen daar Rik nog niet 100% fysiek in orde was, en dat kan je maar beter zijn om dit tot een goed einde te brengen.
Om 11u was het zover. Eerste van de vier onderdelen: KAYAK. Mieke vooraan, ik achteraan in de boot. Het ging vooruit, verbazend goed vooruit... We kwamen na 4 km ergens midden in het pak aan. Ik had ook nog niet al te veel gemengde ploegen voor ons gezien, dus we konden met een goed gevoel starten aan het tweede onderdeel:

TRAILRUN. Een afstand van een zestal km moest worden afgelegd, vertrekkende aan de barrage, aankomende in Nisramont-centrum. Dat lag net iets hoger gelegen, lees een 200 tal hoogtemeters. Tijdens de run zagen we menige atleten met krampen, omgeslagen enkels, ... Bij ons liep het vlot, Mieke bepaalde het tempo en we zouden trouwens meedoen om uit te doen, dus gene stress. Er stak ons maar één mixed team voorbij en zelf staken we er nog een aantal voorbij, dus goed gevoel bij aankomst in de transitionzone. Daar staken we nog wat energie achter de kiezen en maakten ons klaar voor onderdeel nummer 3.

35km MOUNTAINBIKE. Dit was voor Mieke de grootste vrees aangezien dat dit haar tweede MTB-rit was, in de Ardennen althans. En wat voor één: klims die in de benen kruipen, afdalingen waar je niet kan recupereren , beken, gladde wortels, hellingen met namen zoals THE BEAST,... Kortom voor elk wat wils. Ah ja over Wils gesproken, den Dirk was vanaf hier solo op pad, voorlopig nog met ons op trot maar daar kwam verandering in. Want na 6km en al een aantal vlotte afdalingen van Mieke, een kleine fout met grote gevolgen. Mieke probeerde te schakelen op een heel kleine helling en plots, beng. Ketting in twee. Dirk reed op kop en had het pas enkele kilometers verder door dat we niet meer volgden. Wij stonden daar met onze meest 'zielige' blik te smeken om een kettingslotje. Maar niemand had dit bij, of was iedereen hard met de wedstrijd bezig. Een kwartier werd twintig minuten, dat werd dan een half uur... Oei er komt niemand meer voorbij, zouden we laatste zijn? We dachten al aan opgeven tot plots er 4 niet deelnemende bikers voorbij kwamen. Onze reddende engelen. In een mum van tijd was onze pech verholpen en kon onze inhaaltocht beginnen.
We kwamen stilaan dichter bij de laatste teams, er op en er over! Aangezien we nog maar zes km weg waren, ging het nog vlot. Toen kwamen we aan de grote kleppers. Beginnend met een klim die start op verharde weg, die overgaat in overhard, waar er weer een bospad achteraan kwam, waar dan weer een open vlakte aan kwam die voor de verandering ook omhoog ging. Toch even een kleine afdaling op wat grotere kiezelstenen, een schuinafhellende afdaling, even door een beek en dan THE BEAST! De zwaarste klim, veel volk. Het eerste stuk sowieso met de fiets aan de hand, dan een bordje 'get on your bike'. Ik deed wat gevraagd werd en reed een aantal 'wandelaars' voorbij. Ik kon dit doen omdat ik boven even kon recupereren tot Mieke er was. Nog wat technisch daalwerk, om dan uiteindelijk het bordje van 'nog 1km' te zien. Een lange kilometer,... Boven aangekomen en we mochten het rondje nog een tweede keer afleggen, hopelijk zonder problemen. Een uur en drie kwartier later kwamen we terug aan de kerk en mochten we naar de wisselzone om ons laatste deel aan te vangen:

RUNBIKE: één fiets, twee atleten. We hadden onderweg onze tactiek besproken en Mieke zou de afdalingen op de fiets naar beneden bollen, klimwerk zag ze niet meer zo zitten op de fiets dus dat nam ik voor mijn rekening. Direct na de wisselzone wa ereen afdaling, dus ze stapt op de fiets en ik begin te lopen. Achter mij plots gevloek. Er was een kramp in de kuit geschoten, F*¨/.?, da hem ik nog noeit meegemoakt. Even stretchen en op de tanden bijten om een zwaar (lees technisch, modder, aanhangwagen, nog een beetje slijk, een klim waar je sneller te voet op bent, prikkeldraad waar elektriciteit op stond,...) maar mooi parcours af te haspelen.

We mochten voor de derde keer de helling op waar het bordje 'nog 1km' staat. Om uiteindelijk na 5uur 47minuten en 2 seconden de finishboog onder door te lopen. Moe maar zeer voldaan. Uiteindelijk een 10de plaats van de 25 ingeschreven gemengde ploegen.

Bedankt sport events!

Eén ding is zeker, volgend jaar opnieuw!!

Kort maar krachtig...

Dat waren de twee voorbije winterduatlons die ik in maart nog meedeed. Dit uiteraard in vergelijking met de Helse afstanden. De ene in Putte, de andere in Geel-Bel. Afstanden waren respectievelijk 3,5-22-3,5 en 4-24-4. Wat was nu het resultaat, beide wedstrijden in 1u30 afgelegd. Wel gezegd dat het parcours in Putte iets technischer was. Maar in Geel zat ik buiten alle verwachtingen (ik had namelijk last van een pijnlijke knie) toch vrij goed. Misschien kwam dit ook door dat er familie langs de kant stond en 'aangetrouwde' aan de start. Niet dat ik Pieter R. zou kunnen volgen... Proficiat ook langs deze weg Pieter met je knappe tweede plaats. Beide wedstrijden staan volgend jaar ook terug op de agenda.



Zeker de 'thuis'duathlon van Putte, omdat ik zoonlief Senne nog eens wil zien glunderen aan de startlijn en zien blazen aan de finish. Wel, hij heeft dat fantastisch gedaan! Er stond toch wel een fiere papa langs de zijkant.